Ayn Rand
Objectivisme
Field Guide
Quotes
Links

Mijn Homepage
Wat is Objectivisme?
Het Objectivisme is de filosofie van Ayn Rand
Enige trefwoorden van Ayn Rand’s filosofische systeem zijn: rationalisme, objectieve kennis, atheisme, rationeel egoïsme; in politiek opzicht: laissez-faire kapitalisme, minarchisme (=nachtwakerstaat) en in de kunst: romantisch realisme.
Rand onderscheidde in haar filosofie vijf sub-systemen. Aan de basis staan Metafysica (= bij Rand: leer van het bestaan, de natuur der dingen) en Epistemologie (kennisleer). Uit deze twee zijn volgens Rand de volgende drie af te leiden: Ethiek, Politiek en Esthetiek.
Volgens Ayn Rand is filosofie net zo noodzakelijk voor het intellect als eten en drinken voor het lichaam. Een consistente filosofie helpt je bij het maken van keuzes in je leven; keuzes waarvoor je ook de verantwoording kunt dragen:
“A philosophic system is an integrated view of existence. As a human being, you have no choice about the fact that you need a philosophy. Your only choice is whether you define your philosophy by a conscious, rational, disciplined process of thought and scrupulously logical deliberation – or let your subconscious accumulate a junk heap of unwarranted conclusions, false generalizations, undefined contradictions, undigested slogans, unidentified wishes, doubts and fears, thrown together by chance, but integrated by your subconscious into a kind of mongrel philosophy and fused into a single, solid weight: self-doubt, like a ball and chain in the place where your mind’s wings should have grown”
(Philosophy: Who Needs It. paperback 1984, p.5).
“The task of philosophy is to provide man with a comprehensive view of life. This view serves as a base, a frame of reference, for all his actions, mental of physical, psychological or existential”. 
(The New Left, p. 107)
Rand’s filosofie is zeer systematisch samengevat door haar meest trouwe volgeling, Leonard Peikoff, in “Objectivism, The Philosophy of Ayn Rand”. (OPAR). Een tamelijk beknopte samenvatting, maar niet zo systematisch, is te vinden hoofdstuk III,7 van “Atlas Shrugged” als “Galt’s Speech”. Een nog beknoptere samenvatting, gemaakt door Todd Howe, was tot voor kort op het WWW te vinden als “A Field Guide to Objectivism”. Helaas lijkt dit document van het Web verdwenen. Daarom is op deze website een copie van dit document te vinden.

Mijn standpunt t.o.v. het Objectivisme:
Het moet gezegd dat Ayn Rand nogal dogmatisch was. Het was slechts aan enkele van haar volgelingen voorbehouden zich “Objectivist” te noemen. Anderen die zich tot haar kring aangetrokken voelden werden slechts beschouwd als “Student of Objectivism”. Onvoorwaardelijke acceptatie van al Rand’s ideeën – inclusief haar voor- en afkeuren van bepaalde muziek en andere kunstuitingen - en het geregeld lezen en herlezen van “Atlas Shrugged”, de Bijbel van het Objectivisme, waren hiervoor een voorwaarde. Een gedetailleerde beschrijving van de vele valkuilen waar men bij al te kritiekloze overname van Rand’s filosofie in kan stappen en van de sfeer in de kringen rond Ayn Rand wordt gegeven in Nathaniel Branden’s online artikel: The Benefits and Hazards of the Philosophy of Ayn Rand - A Personal Statement en vooral in de monografie “The Sociology of the Ayn Rand Cult” van Murray Rothbard (Liberty Publishing 1987) . 
Deze publicaties van twee ex-objectivisten hebben ertoe geleid dat het Objectivisme hier en daar lacherig afgedaan wordt als een cult, waarbij voorbijgegaan wordt aan de goede dingen die het volgens mij vooral heeft. Maar het is waar dat juist uit deze publicaties blijkt hoe Rand’s filosofie van het autonome individu in de praktijk tot slaafse navolging leidde: Rand’s meest getalenteerde leerlingen werden, zodra ze met haar van mening durfden verschillen gedwongen uit de beweging te stappen. Zij die zich, uit angst geëxcommuniceerd te worden, volledig aan Rand's filosofie hielden, transformeerden al snel tot "the grim, robotic, joyless Randian Man" (Rothbard1987); superhelden als Howard Roark, John Galt en hun vrouwelijke tegenhangers Dominique Francon en Dagny Taggart komen nu eenmaal uitsluitend in Rand's boeken voor. 
Eind 1989 kwam er echter een belangrijke scheuring in de Objectivistische beweging, toen haar belangrijkste leerlingen Leonard Peikoff (haar zelf-benoemde erfgenaam) en David Kelley een verschil van mening kregen. Er zijn nu twee instituten die het Objectivisme propageren: het orthodoxe Ayn Rand Institute (ARI) en het tolerantere Objectivist Center, dat zich uitsluitend richt op wat objectivisten bindt, nl. de rationele, objectieve methode van kijken naar de wereld, waarin de mens doel is en geen middel. Daarnaast is er nog de Jefferson School, een variant rond de Objectivistische econoom George Reisman.
Persoonlijk sta ik achter Rand’s ideeën over metafysica, epistemologie en ethiek. Ik zet mijn vraagtekens bij haar politieke opvattingen (hoewel ik het niet volledig oneens met haar ben) en lap, zelf musicus van beroep, haar esthetiek aan mijn laars. Haar romans vind ik niet allemaal even goed; ik was geboeid bij het lezen van de ruim 700 pagina’s van “The Fountainhead”; de ca 1100 pagina’s (!) van “Atlas Shrugged” vond ik zo’n 1000 pagina’s te lang. Alleen “Galt’s Speech” is eigenlijk de moeite waard, maar die misstaat weer in de roman als zodanig (het is niet realistisch te verwachten dat als iemand een radiospeech houdt van een dergelijke lengte met zoveel stof tot nadenken de hele wereld daar geboeid naar blijft luisteren). Gelukkig is dit stuk (ca 70 pagina’s) ook separaat uitgegeven in “For the New Intellectual”.
Als filosofische basis vind ik het Objectivisme het beste dat ik tot nu toe ben tegengekomen en ik ben dan ook geïnteresseerd in en beïnvloed door de ideeën van Ayn Rand en het Objectivisme. Ik heb er echter geen enkele behoefte aan “Objectivist” te worden genoemd. (De titel “Student of Objectivism” vind ik helemaal te min....). 
Een overzicht van de kritiek die op Ayn Rand en het Objectivisme mogelijk is, is te vinden op de website: "Criticisms of Objectivism (or Ayn Rand)".